Zapobieganie etapowi rozprzestrzeniania się skrzepliny

Nie ma wątpliwości, że rozwój antykoagulantów bezpośrednio przyczynił się do leczenia DVT.Terapia przeciwzakrzepowa może zapobiegać powstawaniu skrzepliny, hamować rozprzestrzenianie się skrzepliny, ułatwiać autolizę skrzepliny i rekanalizację światła, łagodzić objawy oraz zmniejszać częstość występowania i śmiertelność zatorowości płucnej.Obecnie do leków przeciwzakrzepowych zalicza się głównie heparynę, heparynę drobnocząsteczkową, warfarynę, rywaroksaban i dabigatran.Każdy z tych leków ma swoje zalety i wady.W porównaniu z heparyną niefrakcjonowaną, heparyna drobnocząsteczkowa podawana podskórnie lub dożylnie może znacznie zmniejszyć śmiertelność.Wśród doustnych leków przeciwzakrzepowych warfaryna jest szeroko stosowana ze względu na niską cenę i dokładne działanie przeciwzakrzepowe w skutecznym zakresie leczenia (wymagający, aby międzynarodowy standardowy współczynnik wynosił od 2 do 3).Jednakże, ponieważ pokarm wpływa w dużym stopniu na warfarynę, łatwo mogą wystąpić powikłania, takie jak niewystarczająca skuteczność leczenia przeciwzakrzepowego i krwawienie, w związku z czym konieczne jest regularne monitorowanie funkcji krzepnięcia.W ostatnich latach w łóżku pojawiło się wiele nowych antykoagulantów, takich jak rywaroksaban, dabigatran, apiksaban itp. Działanie przeciwzakrzepowe jest dokładne, powikłania krwotoczne są zmniejszone i nie ma potrzeby ponownej kontroli funkcji krzepnięcia.

Obecnie niektórzy badacze sugerują, że leczenie odwykowe można podzielić na dwa etapy w rozłożeniu czasu na 3 miesiące: pierwszy etap nazywany jest początkowym etapem aktywnego leczenia.Przeprowadza się go głównie w ciągu 3 miesięcy od początkowego wystąpienia dvt3, a drugi etap nazywany jest etapem kontrolnym zapobiegania nawrotom, który przeprowadza się 3 miesiące po pierwszym etapie leczenia.Wytyczne Accp9 jako pierwsze zalecały nowe doustne antykoagulanty.W 10. wydaniu wytycznych American College of Chest Physicians (ACCP) największą różnicą w stosunku do przeszłości jest to, że nowe doustne leki przeciwzakrzepowe (noac), takie jak inhibitory czynnika Xa (rywaroksaban, fondaparynuks sodowy itp.) i inhibitory czynnika IIA ( dabigatran itp.) są stosowane jako leki pierwszego wyboru w leczeniu ŻChZZ.Terapia przeciwzakrzepowa daje wyraźny efekt, znacznie zmniejsza powikłania krwotoczne i nie wymaga ponownej oceny funkcji krzepnięcia.Jest ono dalej promowane u zwykłych pacjentów.Nowe antykoagulanty pozwalają na ogół uniknąć nawrotu DVT w 80–92%.

Ograniczeniem samej terapii przeciwzakrzepowej jest to, że chociaż terapia przeciwzakrzepowa jest często stosowana w celu ograniczenia nawrotów skrzepliny i ochrony funkcji zastawek żylnych, nie powoduje ona szybkiego rozpuszczenia skrzepliny.U pacjentów z zakrzepicą żyły biodrowo-udowej rzadko obserwuje się samousuwanie się skrzepliny, a zakrzep resztkowy może prowadzić do uszkodzenia zastawek żylnych i zwężenia drogi odpływu, co jest przyczyną dużej częstości występowania zespołu pozakrzepowego (PTS).Badanie obserwacyjne dotyczące występowania PTS po leczeniu przeciwzakrzepowym DVT wykazało, że częstość występowania PTS wynosi około 20% ~ 50%, częstość występowania owrzodzeń żylnych kończyn dolnych 5% ~ 10%, a częstość chromania żylnego 40% po 5 latach.Około 15% pacjentów miało zaburzenia ruchu, a jakość życia 100% pacjentów uległa obniżeniu w różnym stopniu.